Σαν πολικός αστέρας στον ουρανό του χρόνου

Ο ιερός Αυγουστίνος είχε πει το περίφημο «Γνωρίζω πολύ καλά τι είναι ο χρόνος, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα με ρωτήσετε». Η 25η Μαρτίου και μάλιστα έτσι γυμνή, ξεκρέμαστη, χωρίς το συμπλήρωμα του έτους – σαν να λέμε απλώς 25η Μαρτίου π.Χ. ή μ.Χ. -, σηματοδοτεί την εξουσία του χρόνου. Φέρει δηλαδή το βάρος της δημιουργίας ενός «πριν» και ενός «μετά». Αυτή είναι, φαίνεται, η μοίρα των μεγάλων ιστορικών επετείων. Να γίνονται ημερομηνίες κολοβές, κυρίως οι πρόσφατες. Γι’ αυτό άλλωστε μιλάμε για 25η Μαρτίου, 28η Οκτωβρίου, 29 Μαΐου, 14 Ιουλίου – για να μη μείνουμε μόνο σε ελληνικές. Λέμε όμως 490 π.Χ. (Μαραθώνας), 480 π.Χ. (Σαλαμίνα). Αυτό ισχύει για τις απώτερες. Το έτος λειτουργεί εδώ ως σήμα της επετείου. Ως τομή του χρόνου η 25η Μαρτίου στοιχειοθετεί ένα έρεισμα του λόγου. Πυροδοτεί τη λειτουργία της αφήγησης καθώς δίνει μορφή στο προαιώνιο, εναρκτήριο λάκτισμα της εξιστόρησης, που είναι το περίφημο «Μια φορά κι έναν καιρό». Σαν πολικός αστέρας στον ουρανό του χρόνου ακτινοβολεί τη θερμότητα που απαιτείται για να πάρει μπρος η σκέψη και η γλώσσα μας για να επιτελέσει το έργο της. Σε κενό χρόνου δεν μπορεί να μιλήσει κανείς. Επομένως, «εν αρχή ην ο λόγος». Ο λόγος υπάρχει χάρη στο υποστήλωμα του χρόνου, ιστορικού ή μυθικού.