Το καλοκαίρι του 2017, όταν ετοίμαζα την αίτησή μου για τη θέση του διευθυντή στο ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία ήξερα ότι ήταν κάτι που με ενέπνεε και μπορούσα να το φέρω εις πέρας. Τι πιο ελκυστικό σε επαγγελματικό επίπεδο για κάποιον που θεωρεί την υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων κομμάτι της πολιτικής του ταυτότητας να εργαστεί στη μεγαλύτερη οργάνωση ανθρώπινων δικαιωμάτων στον κόσμο; Από την άλλη όμως γνώριζα ότι η θητεία μου στην τότε κυβέρνηση θα μπορούσε να αποτελέσει σοβαρό λόγο απόρριψης της αίτησής μου. Εν τέλει, οι μετέπειτα συνάδελφοί μου από το εξωτερικό και το διοικητικό συμβούλιο του ελληνικού τμήματος πείστηκαν για το ότι θα μπορούσα να είμαι αμερόληπτος και έτσι ξεκίνησαν όλα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή