Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης (εορτάζεται αύριο) είναι ένα ανούσιο ορόσημο που τιμά, τεχνικά, μια μέρα του χρόνου, μια ειδική καλλιτεχνική δραστηριότητα. Δεν διαδίδει ούτε την ποίηση ούτε, κυρίως, τη διάκριση που προϋποθέτει την επιλογή και την κατανόηση του καλλιτεχνικού έργου. Συμβάλλει, αντίθετα, σε μια επιδερμική σχέση με την ποίηση ως ευαισθησία – μια στερεότυπη αντίληψη της καλλιτεχνικής δημιουργίας που μπερδεύει την ποίηση με τον λυρισμό. Στην Ελλάδα μάλιστα, που όλοι γράφουμε ποιήματα, συχνά μπερδεύουμε την ποίηση με την περιφρόνηση στον ορθό λόγο. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η παρεξήγηση είναι η επίσημη αισθητική της μεταπολίτευσης – που στοίχειωσε τον πολιτικοποιημένο αριστερά κινηματογράφο του αξιολογότερου σκηνοθέτη της, του Θόδωρου Αγγελόπουλου, αλλά και τις ψυχαναλυτικής καταγωγής συγγενείς εικόνες στην παραγωγή στιλπνού άδειου, Γιώργου Λάνθιμου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή