Η κρίση είναι κάτι πιο ολικό από τους διάφορους επιμερισμούς της. Ενώ ξεκίνησε ως μείωση εισοδημάτων και ανατροπή του κοινωνικού συμβολαίου, εξελίχθηκε σε κοινωνική, πολιτιστική, ταυτοτική, εκδηλώνεται και ως κλιματική, με μεγάλες  φυσικές καταστροφές και τον τελευταίο χρόνο, ως υγειονομική. Η σύμπλεξη και αλληλοδιαδοχή κρίσεων έχει μετουσιωθεί σε  μαζική εμπέδωση μιας κουλτούρας αστάθειας. Οι πολίτες έχουν προετοιμαστεί για το χειρότερο, ήτοι, το «χειρότερο» αποτελεί την πιο επιδραστική και ρυθμιστική  αξία. Η αντιστροφή της πιθανότητας από την προσδοκία του καλύτερου, στην προετοιμασία για το χειρότερο, δηλαδή η αναμονή ενός σκοτεινού μέλλοντος, εντείνει τον ανορθολογισμό, αποδιοργανώνει άμυνες, εκτραχύνει και διαμορφώνει θέση, αγωγή, νοοτροπία, κοινωνικούς επιχρωματισμούς. Δημιουργεί μια μεμβράνη βίας, συχνά τερατωδίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή