Απόηχοι μιας συμπαράστασης

Η σχετική μαζικότητα και η συμμετοχή μιας μερίδας της νεολαίας τις προηγούμενες ημέρες στο κίνημα συμπαράστασης στα αιτήματα του Κουφοντίνα, ξάφνιασε και δημιούργησε πολλές απορίες. Ποιοι διαδήλωναν καθημερινά και συγκρούονταν με τις αστυνομικές δυνάμεις και ποιοι προέβαιναν και προβαίνουν ακόμα σε βίαιες ενέργειες καταδρομικού τύπου εναντίον συγκεκριμένων στόχων; Τι ακριβώς υπερασπίζονταν; Την τήρηση των κανόνων του κράτους δικαίου, όπως ισχυρίζονταν ή τον τρομοκράτη και την όλη του λογική και πρακτική; Μια μεγάλη μερίδα των διαδηλωτών, νεολαίων κυρίως, ανήκουν σε έναν νέου τύπου αριστερίστικο γαλαξία. Οι νέοι αυτοί, ερήμην του ιστορικού φορτίου και των τραγωδιών του κομμουνιστικού κινήματος, είναι γοητευμένοι ακόμα από τον «μύθο του αντάρτη» και εκφέρουν έναν επιθετικό και φανατικό αντισυστημικό λόγο, εντάσσοντας σ’ αυτόν και την υπεράσπιση των αιτημάτων του Κουφοντίνα. Μια άλλη κατηγορία είναι όσοι ανήκουν στον γνωστό – άγνωστο αντεξουσιαστικό/αναρχικό χώρο. Δεν τους ενδιαφέρει τόσο η τήρηση ή μη των νόμων στην υπόθεση Κουφοντίνα, όσο η στιγμή, για να παρέμβουν με τον δικό τους γνωστό βίαιο τρόπο στη συγκυρία. Αλλωστε, είναι υπαρκτή η αντίφαση ανάμεσα στα όσα κηρύττει αυτός ο χώρος για έναν αναρχικό/ελευθεριακό κομμουνισμό και στις απλοϊκές λαϊκοδημοκρατικές αναλύσεις της «17 Νοέμβρη» και την εγχώρια μικροαστική αριστερή εθνικιστική μεσότητα που εξέπεμπαν.