Ιδανικές συνθήκες

Αν ζούσαμε στο παλιό σύμπαν, η εβδομάδα που διανύουμε θα ήταν μια σημαδούρα ορατή από το μέλλον. Θα ανέτρεχαν σε αυτήν οι μελλοντικές γενιές, αναφερόμενες στην επέτειο των 200 ετών από την Επανάσταση. Μπορεί οι αναδρομές τους να σημείωναν συγκινητικές στιγμές ή κιτσάτες υπερβολές και μεγαλοστομίες κενές περιεχομένου – κατά κάποιον τρόπο γλιτώσαμε από αυτά. Aυτή η εβδομάδα επρόκειτο να ήταν διαφορετική. Με τις φουστανέλες και τα τσαρούχια μας θα υποδεχόμασταν εκείνους που έβαλαν υπογραφή, με μελάνι από το αίμα μας, στη δημιουργία ενός κράτους για το οποίο οφείλουμε να είμαστε υπερήφανοι. Εντέλει θα φτιάξουμε μαλλί και νύχια για να καλωσορίσουμε κάποιους υψηλούς καλεσμένους ως μοναδικούς θεατές της εορταστικής παρέλασης. Ο στρατός θα παρελάσει σε δρόμους άδειους από κόσμο. Λες και μπαίνει στην Αθήνα ως κατακτητής. Αν βγάλετε τον ζόφο από την εικόνα, θα συμφωνήσετε ότι η μοναδικότητα του γεγονότος ουσιαστικά υπογραμμίζει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της επετείου. Στα 200 χρόνια, θα λένε, δεν έγινε μια παρέλαση σαν όλες τις άλλες. Εγινε μια παρέλαση που όμοιά της δεν θα υπάρξει ποτέ. Και ποιος, αλήθεια, θα ξεχάσει αυτήν την παρέλαση;