Για έναν μαθητή δημοτικού, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο απαράβατος κανόνας ήταν ο ρομαντικός ρεαλισμός. Αφού το ποίημα της σχολικής γιορτής έλεγε «Μέριασε βράχε να διαβώ», ο νεαρός ερμηνευτής έπρεπε να αυτοσκηνοθετηθεί αναλόγως: να διαγράψει απότομη κίνηση με το χέρι του κόβοντας τον αέρα και να υποδείξει στον… βράχο τη θέση του. Ούτε κουβέντα προφανώς για τους επόμενους στίχους «μες στα στήθη, που ‘σαν νεκρά και κρύα / μαύρος βοριάς εφώλιασε και μαύρη τρικυμία». Ο μαθητής, σύμφωνα με τις υποδείξεις της υπεύθυνης ρεπερτορίου, όφειλε να επιστρατεύσει τη δραματικότητα που αντιστοιχούσε στην ανάγκη της στιγμής.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή