Σε ένα παράλληλο σύμπαν, χωρίς την πανδημία, μόνο ένα θέμα συζήτησης θα κυριαρχούσε αυτή την εβδομάδα: η 200ή επέτειος για την Ελληνική Επανάσταση. Τα διακόσια χρόνια ανεξαρτησίας ενός κράτους που είναι ακόμα πολύ νεαρό για να έχει ξεπεράσει όλες τις παθογένειές του και παράλληλα ενός λαού βαθιά πεπεισμένου πως κουβαλάει στις πλάτες του μια ιστορία χιλιάδων ετών. Και δεν είναι αυτό το μόνο οξύμωρο της ελληνικής ταυτότητας – στην πλειονότητά της, η ελληνική κοινωνία, αν και πιστεύει ακόμη στον (αποδεδειγμένο) μύθο του κρυφού σχολειού, είναι πάντα πρόθυμη να τρολάρει το κιτς που θεωρεί ότι συνοδεύει κάθε αναφορά στο 1821, στα τσαρούχια και τις φουστανέλες. Ισως, υπό μία έννοια, η τάση να εξηγείται εύκολα: η πρώτη επαφή που είχαμε με την Ελληνική Επανάσταση ήταν η ωραιοποιημένη παρουσίασή της στις σχολικές αίθουσες και η επόμενη, ίσως περισσότερο παρεμβατική, ήρθε μέσα από τις θεματικές ταινίες της δεκαετίας του ’70 (πολλές εκ των οποίων γυρίστηκαν εν μέσω δικτατορίας) που σήμερα έχουν πάρει καλτ διαστάσεις.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή