«Στον δημόσιο λόγο η ιστορική γνώση εργαλειοποιείται και διαστρεβλώνεται»

Οι σπουδές και οι έρευνές της στην ιστορία περιλαμβάνουν τον μακρύ 19ο αιώνα. Η περίοδος δεν ταυτίζεται ημερολογιακά με τον 19ο αιώνα, αλλά ξεκινά με τη Γαλλική Επανάσταση και τελειώνει γύρω στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μέσα από την οθόνη του υπολογιστή της, καθισμένη στο γραφείο της Πρυτανείας του Παντείου Πανεπιστημίου, η καθηγήτρια Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας εξηγεί πως μέσα από τα βιβλία της αυτό που προσπαθεί να δείξει είναι ότι η ελληνική ιστορία δεν μπορεί να γίνει κατανοητή αν μείνει απομονωμένη. «Πρέπει οπωσδήποτε να τη δεις μέσα στο ευρωπαϊκό και στο παγκόσμιο πλαίσιο. Η ιστορία είναι μια πορεία των ανθρώπινων κοινωνιών που συμβαίνει παράλληλα. Γι’ αυτό και με ενδιαφέρει επίσης πώς διδάσκεται η σχολική κυρίως ιστορία ταυτόχρονα σε πολλές χώρες. Γιατί δεν μπορείς να ασχοληθείς ούτε με την ελληνική ιστορία χωρίς την ιστορία και των άλλων βαλκανικών χωρών. Το ότι υπάρχει ευρωπαϊκό πλαίσιο δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι ομογενοποιημένη η ιστορία για να ταιριάζει σε όλα. Μπορείς να διαλέξεις την οπτική σου γωνία, να είναι η οπτική της παγκόσμιας ιστορίας, της περιφερειακής ιστορίας, π.χ. της Μεσογείου. Η προσέγγιση της μεγάλης διάρκειας, των μεγάλων γεωγραφικών περιφερειών, μας είναι χρήσιμη γιατί νομίζω πως δεν μπορούμε να καταλάβουμε τις ιστορικές εξελίξεις αν μείνουμε στις μικρές λεπτομέρειες ή σε μία πενταετία. Είναι σημαντικό να έχουμε τη μεγάλη εικόνα είτε στον χώρο είτε στο χρονικό ανάπτυγμα. Γι’ αυτό σε όλα μου τα βιβλία βλέπω την ιστορία σε βάθος εκατό χρόνων και πάνω».