Εφέτος αυτοσχεδιάζουμε

Από όσο γνωρίζω, ο αυτοσχεδιασμός παραμένει ως ένα από τα βασικά μαθήματα στις θεατρικές σχολές: εφιάλτης για ορισμένους σπουδαστές, πανάκεια για άλλους, αναλόγως με τη δυσχέρεια ή την ευχέρειά τους να ενσαρκώσουν από τη μια στιγμή στην άλλη έναν θερμοσίφωνα με ελαττωματικό θερμοστάτη, μια βρύση που στάζει, το θρόισμα της φούστας ή ό,τι διάολο κατέβει στην κούτρα του δασκάλου τους. Το θρυλικό θεατρικό «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» (1930) του Λουίτζι Πιραντέλλο ανέβηκε στην επαγγελματική αθηναϊκή σκηνή μονάχα τρεις φορές – το 1961 από τον Δημήτρη Μυράτ, το 1997 από τον Σπύρο Ευαγγελάτο και το 2018 από τον Δημήτρη Μαυρίκιο – αλλά συγκαταλέγεται στις πιο δημοφιλείς επιλογές των ερασιτεχνικών θιάσων ανά την ελληνική επικράτεια. Ναι, μας αρέσει να αυτοσχεδιάζουμε. Ακόμη και στα τηλεοπτικά παιχνίδια, όπου καλούμαστε με παντομίμα να αποδώσουμε τον τίτλο μιας ταινίας, δεν διστάζουμε μπροστά στα ολέθρια συνήθως αποτελέσματα· ιδίως όταν πρόκειται για τίτλους όπως: «Μια αιωνιότητα και μια μέρα».