«Στην ιστορία έχουν αποδοθεί ως τώρα πολλές θεραπευτικές ιδιότητες, καθώς και άλλοι κοινωνικοί ή θεσμικοί ρόλοι, όπως του δασκάλου (η ιστορία διδάσκει), του δικαστή (η ιστορία αδέκαστος κριτής) και πολλά άλλα» λέει ο ιστορικός Βασίλης Παναγιωτόπουλος, σε μια κουβέντα που ξεκίνησε για τα οικονομικά της Επανάστασης του 1821, αλλά επεκτάθηκε και σε άλλα επιστημονικά «μονοπάτια». «Η ιστορία, ασφαλώς μάς μορφώνει, άτομα και κοινωνίες, αλλά όταν ξεφεύγει από το εργαστήρι του ιστορικού ερευνητή και διαχέεται σε ένα ευρύτερο κοινό, υποτάσσεται στις ανάγκες του κοινωνικού ακτιβισμού της κάθε εποχής και υφίσταται τις συναφείς αναδιαμορφώσεις, ακόμη και στρεβλώσεις» λέει, αναλογιζόμενος το ερώτημα εάν η ιστορία λειτουργεί ως ένα σύγχρονο «Μαντείο των Δελφών».
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ