«Κατόπιν εορτής»

Παράξενο πώς μπορεί, αν μπορεί, ο καθένας να γιορτάζει. Και δη μέσα στον εγκλεισμό του. Αλλοι αρκούνται στο κουρκούτι του μπακαλιάρου και στην αψάδα της σκορδαλιάς, άλλοι με σημαιάκια στην παρέλαση, έστω και μέσω αναμετάδοσης, κάποιοι αδιαφορούν οκνεύοντας στο κρεβάτι της αργίας. Εγώ πάλι άνοιξα τα παράθυρα προς τη σόσιαλ μίντια μεριά, και βρέθηκα αντιμέτωπος με έναν άλλον τρόπο εορτασμού. Το να γιορτάζεις σχολιάζοντας τη γιορτή. Καμία αναφορά στην Ελλάδα του ’21, στις μάχες, στους καπεταναίους, στη Φιλική Εταιρεία ή στον ξεσηκωμό. Οχι. Τα θέματα που απασχολούσαν τους περισσότερους ήταν πως δάκρυσε ο διάδοχος της Αγγλίας, αν ήταν γνήσιο το δάκρυ, τι φορούσε η κυρία Αγγελοπούλου, και γενικά πώς φοριέται ο ντουλαμάς, πώς τραγούδησε η λυρική καλλιτέχνις με τη χλαμύδα στον Ιερό Βράχο τον Εθνικό Υμνο, τι φαρμακώσανε οι επίσημοι στο Προεδρικό Μέγαρο, ποιος κράταγε μια διάφανη ομπρέλα και γιατί ο κ. Τσίπρας είχε το χέρι στην τσέπη. Ετσι το γιορτάσανε οι διαδικτυωμένοι. Σαν πανελίστες σε πρωινάδικο. «Είναι κι αυτή μια στάσις νοιώθεται» που λέει κι ο Αλεξανδρινός. Στον οποίο κατέφυγα ξανά διαβάζοντας το τελευταίο ποίημά του «Πάρθεν».