Μια νύχτα με τον Αϊνστάιν και τον Τσάπλιν

«Στις μπροστινές σειρές του Κάρνεγκι Χολ υπήρχαν οι δύο άδειες θέσεις τους και τους περίμεναν. Η εμφάνιση του Αϊνστάιν και του Τσάπλιν στην αίθουσα ξεσήκωσε μια θύελλα χειροκροτημάτων και επευφημιών. Στο πρόγραμμα που κρατούσε ο Αϊνστάιν ανά χείρας διάβασε μια σημείωση του ίδιου του Μητρόπουλου για τον Μάλερ: “Οι μεγάλοι συνθέτες μετά τον Μπετόβεν, όταν έρθει η ώρα να γράψουν την 5η Συμφωνία τους, ή απλά δεν τη γράφουν, όπως ευλαβικά έκανε ο Μπραμς, ή, αν τη γράψουν, χρησιμοποιούν σαφή παραπομπή στην 5η του Μπετόβεν” αναφερόμενος στο δανεισμένο μοτίβο του πεπρωμένου από τον Μάλερ στην έναρξη της δικής του 5ης Συμφωνίας». Τη φανταστική σκηνή με τον κορυφαίο επιστήμονα, τον κορυφαίο καλλιτέχνη και τον σπουδαίο έλληνα μαέστρο περιγράφει ο βιολιστής Δημήτρης Μαργαρίτης στο συγγραφικό εγχείρημά του με τίτλο «Η θεωρία της μουσικότητας» (εκδ. Γρηγόρη). Στη νουβέλα ο μουσικός στη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων – που διατηρεί και το ενδιαφέρον dimitriosanonymos.blogspot.com – παρακολουθεί τη ζωή του Αϊνστάιν από την παιδική ηλικία ως τον θάνατό του με περιστατικά που συμβαίνουν περίπου ανά δεκαετία, επαναπροσδιορίζοντας τις επιστημονικές ανακαλύψεις με γνώμονα τη μουσική (ο ίδιος ο Αϊνστάιν, άλλωστε, έπαιζε βιολί). «Τις αλλόκοτες θεωρίες του Αϊνστάιν τις κοιτούσαν με μισό μάτι οι σύγχρονοί του επιστήμονες» γράφει σχετικά. «Δεν μπορούσαν να χωνέψουν εικασίες που δεν επαληθεύονταν με τα όργανα παρατήρησης της εποχής. Εκείνος όμως φωτογραφιζόταν κάτω από τη μύτη τους με το βιολί του. Γιατί, από την εποχή του Πυθαγόρα μέχρι και σήμερα, με την ενοποιημένη θεωρία χορδών, το μονόχορδο και όλες οι γενετικές του μεταλλάξεις αποτελούν τα καλύτερα τηλεσκόπια του Σύμπαντος».