Στο χθεσινό Υπουργικό Συμβούλιο παρουσιάστηκε το Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης. Το κείμενο, δηλαδή, που θα κατατεθεί στην Κομισιόν προκειμένου να εκταμιευθούν τα 32 δισ. ευρώ τα οποία μας αναλογούν από το Ταμείο Ανάκαμψης. Το νούμερο είναι από μόνο του εντυπωσιακό. Οχι μόνο επειδή το μέγεθος των διαθέσιμων πόρων θυμίζει σε πολλούς το περίφημο πακέτο Μάρσαλ. Αλλά και γιατί όλοι συμφωνούμε – ακόμη και τα αντιπολιτευόμενα κόμματα που επιτίθενται ήδη στην κυβέρνηση, πριν καν παρουσιάσει στη Βουλή το σχέδιο – πως τα συγκεκριμένα χρήματα είναι η τελευταία ελπίδα της ελληνικής οικονομίας να αφήσει πίσω της οριστικά τις αλλεπάλληλες κρίσεις που τη χτύπησαν από το 2009 και μετά.

Το Ταμείο, όμως, δεν πρέπει να ιδωθεί μόνο ως τελευταία ελπίδα. Πρέπει να αντιμετωπιστεί και ως η μεγάλη ευκαιρία της χώρας να μπει στον τρίτο αιώνα της ανεξάρτητης ζωής της δυναμικά. Το αρχικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση φαίνεται να έχει γίνει, μιας και για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία της εκπονεί η ίδια ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα – και μάλιστα διαφημίζει την ιδιοκτησία του.

Το επόμενο κρίσιμο στοίχημα είναι να υλοποιηθεί το ελληνικό σχέδιο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αν αυτό κερδηθεί, δεν θα αλλάξουν απλώς οι αριθμοί και τα ποσοστά των δημόσιων οικονομικών μας. Θα έχει συντελεστεί μια αλλαγή πολύ βαθύτερη. Στη νοοτροπία μας. Θα έχουν μπει οι βάσεις για τη δημιουργία ενός πραγματικά σύγχρονου κράτους. Ενός κράτους απαλλαγμένου από πελατειακές νοοτροπίες και γραφειοκρατικές αγκυλώσεις.