Μία εβδομάδα μετά τους εορτασμούς για τα 200 χρόνια από το 1821 και ακόμη μηρυκάζουμε το κόνσεπτ «κιμάς γαρίδας» – ούτε κατσίκες να ‘μαστε. Κινδύνευσε να κατακρημνιστεί, σου λέει, το πολύ υψηλό αισθητικό μας επίπεδο από κάτι ραγίσματα στο μπισκότο από μελάνι σουπιάς. Πολύ δήθεν, πολύ τάχα μου, πολύ βλαχογκλάμουρ, πολύ έτσι, πολύ κοτέτσι. Και γιατί μακρόστενα τραπέζια και όχι μια ροτόντα – από αυτές τις ωραίες, τις τσόχινες, τις πτυσσόμενες που είχε και η θεία Ευθυμία και μια την έστηνε ασκέπαστη για μπιρίμπα, μια της πέταγε ένα τραπεζομάντηλο επάνω για να κάθεται, το Πάσχα, η νεολαία. Πώς ήταν στο «Βίβα Ρένα» με τη Βλαχοπούλου η καπιτάλε σκηνή της δεξίωσης στο τέλος; Α γεια σου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή