Εφήμερα αιώνιο

Η σπουδαία κύπρια ηθοποιός Δέσποινα Μπεμπεδέλη, που την τεράστια υποκριτική της γκάμα θα τη διέκρινες έστω και αν την είχες δει δύο μόνο φορές στις θεατρικές παραστάσεις των έργων «Μάνα κουράγιο» του Μπρεχτ και «Χάρολντ και Μοντ» του Κόλιν Χίγκινς, είτε ενώ της απονεμόταν το μεγάλο βραβείο του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου: «Το βραβείο αυτό θέλω να το αφιερώσω με πολλή αγάπη, εκτίμηση και βαθύ σέβας σε όλους τους απόντες φίλους – συναδέλφους». Τι ωραία και συγκινητικά βαθιά πνευματική αποστροφή! Αντί για μια απαρίθμηση ονομάτων που θα έκανε φαινομενικά πολύ πιο τιμητική την αφιέρωσή της, προτίμησε να περιλάβει μέσα της και όλους εκείνους που ο ονομαστικός κατάλογος θα είχε αποκλείσει, αφού είναι πάντα πολύ περισσότεροι οι ηθοποιοί που ξεχνάμε σε σχέση με όσους θυμόμαστε. Ακόμη και αν δεν είχε δείξει και δεν είχε υπογραμμίσει την πνευματικότητα του τρόπου αυτού το ίδιο το ευαγγέλιο, θα έφτανε να ανακαλέσει κανείς ένα συστατικό στοιχείο της ύπαρξης του ηθοποιού, ώστε να αντιληφθεί πλήρως πως η οικονομία της φύσεως, της ίδιας της ζωής, συγκροτεί τον κώδικα των αξιών της με βάση τη μετατροπή της επωνυμίας σε ανωνυμία.