Ακροδεξιά και ακροαριστερά δεν είναι παρά δύο διαφορετικές ονομασίες του ολοκληρωτισμού. Κοινό υπόβαθρο των άκρων ο φανατισμός, εργαλείο η βία, αδιάκοπη επιδίωξη η ανελέητη αντιπαράθεση. Ενα καίριο έλλειμμα μετριοπάθειας διαιωνίζει τη χρόνια νεοελληνική εσωτερική σύγκρουση. Τον Οκτώβριο του 1949, η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση, με διάγγελμα από την εξορία, ανέστειλε τις εχθροπραξίες του Εμφυλίου, δηλώνοντας: «Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας δεν κατέθεσε τα όπλα, μονάχα τα έθεσε παρά πόδα». Οι ηττημένοι ουδέποτε αποδέχθηκαν την ήττα τους. Οι νικητές τούς αντιμετώπισαν με σκληρότητα. Συνεπικουρούμενοι από την πλειονότητα διανοουμένων και «ανθρώπων του πολιτισμού», οι ηττημένοι κατασκεύασαν μια εικόνα ηθικού πλεονεκτήματος, χωρίς να πάψουν οι περισσότεροι να εχθρεύονται την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Αργότερα, ακραία στοιχεία των νικητών εγκαθίδρυσαν στρατιωτική δικτατορία. Οταν αυτή κατέρρευσε, αναθερμάνθηκε ο διχασμός, με σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Μόνιμο απωθημένο η «ρεβάνς» για επίλυση ανοικτών λογαριασμών του Εμφυλίου. Χάσμα αθεράπευτο, με διαδηλώσεις κάθε τόσο στους δρόμους και το ρακένδυτο φάντασμα του «τρίτου γύρου» να πλανάται πάνω από τη χώρα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή