Τι έχεις καημένε κόρακα;

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την εποχή που ο πρώην υπουργός του Αλέξη Τσίπρα, Νίκος Παππάς, βρισκόταν στο επίκεντρο της εξουσίας. Ή, ακριβέστερα, αυτό βρισκόταν στα χέρια του. Ηταν επί μεγάλο διάστημα ίσως το ισχυρότερο πρόσωπο της τότε κυβέρνησης, σε μία χώρα που αρέσκεται πολύ στο να χαϊδεύει τους ισχυρούς της εξουσίας. Αλλά όσο λατρεύει να τους χαϊδεύει, άλλο τόσο της αρέσει να τους βλέπει να πέφτουν, αφού όμως πρώτα έχουν πέσει, να είναι και σίγουρα τα πράγματα. Ολα αυτά, καθώς το παλαιοβαλκανικό μοντέλο είναι ακόμα κυρίαρχο. Μπορεί ο υπουργός, ο κάθε υπουργός, να μην έχει πλέον τη δύναμη να διορίζει με ένα ραβασάκι, αλλά παραμένει συνώνυμος του αρχέτυπου της δύναμης, ακόμα και όταν στην πραγματικότητα δεν την έχει. Στο βάθος, αυτό προδίδει ένα μάλλον καθυστερημένο επίπεδο εξέλιξης της σχέσης της κοινωνίας με την πολιτική. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κάνει στη ζωή τους μόλις για δύο μήνες υπουργοί ή υφυπουργοι, και αυτό πριν από δεκαετίες, αλλά η προσφώνηση παραμένει γι’ αυτούς αιώνια. Η ίδια η εξουσία όμως, όχι. Φεύγει και χάνεται, ακόμα και αν υποτεθεί ότι την είχαν ποτέ πραγματικά.