Δημήτρης Σέμσης

Βιολονίστας

«Οι πρώτες νότες μου

στην Αίθουσα»

«Πριν καν ετοιμαστεί η αίθουσα των Φίλων της Μουσικής του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, πριν τοποθετηθούν τα καθίσματα, ο Χρήστος Λαμπράκης με φοβερή αγωνία για την ακουστική ζήτησε από τον τότε διευθυντή της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών Αλέκο Συμεωνίδη να του συστήσει δύο μουσικούς, ένα έγχορδο και ένα πνευστό, για να ακούσει τον ήχο της αίθουσας. Είχα τη χαρά να προταθώ, μαζί με τον κορνίστα Νίκο Σπίνουλα και έτσι οι πρώτες νότες που ήχησαν στην αίθουσα αυτή ήταν οι δικές μου. Και αυτό ανάμεσα σε καλώδια που κρεμόντουσαν απ’ την οροφή και τις φωνές του Χρήστου Λαμπράκη να γίνει λίγη ησυχία ώστε να ακουστεί το βιολί και όχι τα τρυπάνια και οι σφυριές. Από τότε, όλη μου η ζωή έχει περιστραφεί γύρω από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Με συναυλίες όλων των ειδών, σολιστικές, με ορχήστρα, εκπαιδευτικές, μουσικής δωματίου. Θυμάμαι όμως πάντα με συγκίνηση την πρώτη αυτή στιγμή που ήχησε το βιολί μου εκεί όπου έμελλε να αλλάξει το μουσικό τοπίο για πάντα στην Ελλάδα. Το Μέγαρο έγινε το σπίτι της ΚΟΑ, ιδρύθηκε η Καμεράτα – Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής και άρχισαν να επισκέπτονται την Ελλάδα σπουδαία ονόματα της μουσικής σκηνής και μεγάλες ορχήστρες. Αυτό δημιούργησε ένα ρεύμα πολύ ισχυρό με αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι νέοι να αρχίσουν να ασχολούνται με τη μουσική. Το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών προώθησε την πρόοδο του πολιτισμού στην Αθήνα και στην Ελλάδα».

 Μαίρη-Ελεν Νέζη

Μέτζο σοπράνο

«Το ντεμπούτο μου

στην όπερα»

«Μέσα στα 30 χρόνια που μεσολάβησαν από τα εγκαίνια του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών μάθαμε να θεωρούμε αυτονόητη την ύπαρξη μεγάλων πολυχώρων πολιτισμού. Ομως το Μέγαρο ήταν ο πρώτος τέτοιος χώρος που άνοιξε – πολύ όψιμα – στη χώρα μας. Ενας πολυχώρος με εξαιρετικής αισθητικής, αλλά – το σπουδαιότερο – εξαιρετικής ακουστικής αίθουσες, από τις πιο εντυπωσιακές στον κόσμο. Ενας άρτιος πολυχώρος πολιτισμού που έχει φιλοξενήσει σπουδαίες ορχήστρες και σολίστ από όλον τον κόσμο και έχει επιτελέσει σημαντικό εκπαιδευτικό έργο σε όλη τη χώρα. Γιατί η κυριότερη συμβολή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών στην πολιτιστική ζωή της χώρας είναι η καλλιέργεια του κοινού στην ποιοτική μουσική. Ομως το Μέγαρο επίσης πρόσφερε στους καλλιτέχνες πολύ καλές συνθήκες εργασίας. Μπορεί η δημιουργία να μην εξαρτάται από το καμαρίνι, αλλά το να δίνεις στους καλλιτέχνες ανθρώπινες συνθήκες εργασίας δείχνει ότι σέβεσαι όχι μόνον την τέχνη αλλά και τους ανθρώπους της. Οσο κι αν αγαπώ όλους τους συναυλιακούς χώρους, πάντα θα έχω μια ιδιαίτερη σχέση με το Μέγαρο, μια και εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω το ντεμπούτο μου στην όπερα, στο έργο “Ετσι κάνουν όλες” του Μότσαρτ, στον ρόλο της Ντοραμπέλα.

Το Μέγαρο Μουσικής εξ αρχής αγκάλιασε τους νέους, τους εμπιστεύτηκε, τους στήριξε με υποτροφίες στο εξωτερικό και γενικά δημιούργησε μια νέα γενιά ελλήνων καλλιτεχνών που μεσουράνησε στον χώρο της όπερας διεθνώς. Το Μέγαρο ευτύχησε να διευθύνεται από τον αείμνηστο Χρήστο Λαμπράκη, ο οποίος έδωσε και τις βάσεις μιας εξαιρετικής στελέχωσης. Χαίρομαι ιδιαίτερα που ο Γιάννης Βακαρέλης, σπουδαίος σολίστ του πιάνου με μακρά ιστορία στο Μέγαρο Μουσικής και μεγάλη εμπειρία στη διοργάνωση συναυλιών, έχει αναλάβει πλέον την καλλιτεχνική διεύθυνση. Είμαι επίσης συγκινημένη που συμμετείχα ως σολίστ στην πρόσφατη επετειακή συναυλία για τα 30 χρόνια του Μεγάρου με την Καμεράτα υπό τον Γιώργο Πέτρου. Οταν τελειώσει η περιπέτεια της πανδημίας, είμαι βέβαιη πως οι σκηνές του Μεγάρου θα ξαναγεμίσουν με σημαντικές παραστάσεις και οι αίθουσες με κόσμο και χειροκροτήματα. Το έχουμε όλοι ανάγκη».

Μάρκελλος Χρυσικόπουλος Μαέστρος

«Ενα αστείο στα γερμανικά

επί σκηνής»

«Οταν εγκαινιάστηκε το Μέγαρο, ήμουν ακόμα μαθητής στο ωδείο και υπήρχε ένα δέος. Ολοι περιμένουμε πώς και πώς να παίξουμε εκεί. Θυμάμαι τον Θοδωρή Κοτεπάνο στο Ωδείο Athenaeume όταν ήμουν μαθητής ότι έχει παίξει και στις δύο αίθουσες. Τον κοιτούσαμε αποσβολωμένοι. Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι την ημερομηνία που έπαιξα επίσημα στο Μέγαρο. Ετσι παρά το δέος είχε αρχίσει να υπάρχει και μια οικειότητα. Δεν υπήρξε μια έντονα αποκαλυπτική στιγμή. Σίγουρα πήγαινα συχνά και παρακολουθούσα πρόβες της Καμεράτας. Σύμφωνα με ένα πρόγραμμα που βρήκα στο αρχείο μου το 2000 έκανα κάποια σεμινάρια μαζί με τον Χέλμουτ Ρίλινγκ με έργα Μπαχ με την Καμεράτα, με μουσικούς απ’ όλα τα όργανα, που ήρθαν για να παρακολουθήσουν. Θυμάμαι κάποια στιγμή να μπερδεύω κάτι και αυτός να λέει στα γερμανικά ένα αστείο στη χορωδία για μένα, προκαλώντας γέλια. Είχα νιώσει πολύ άσχημα.

Την ίδια στιγμή είχα την επιθυμία να ανέβω στη σκηνή να του σπάσω το κεφάλι, αλλά με όλο τον θαυμασμό που έτρεφα για τον έλεγχο που είχε, την ευρυμάθειά του, αλλά και τις καταπληκτικές ικανότητές του ακόμη και σε μεγάλη ηλικία. Εναν χρόνο αργότερα, όταν κάναμε μαζί τα “Κατά Ματθαίον πάθη” του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ διηύθυνε χωρίς παρτιτούρα. Εχω ακόμη μια συναυλία με την ΚΟΑ όπου παίξαμε το Concerto Grosso του Σνιτκ (Schnittke) με τη Ναταλία Γκούτμαν όπου στη μουσική διεύθυνση ήταν ο Βόλντεμαρ Νέλσον το 2003. Η δημιουργία του Μεγάρου Μουσικής σίγουρα μετακίνησε τα πολιτιστικά πράγματα στην Ελλάδα. Προκάλεσε μεγαλύτερη προσφορά για τέχνη. Δεν ξέρω πώς θα είχε εξελιχθεί η σκηνή της Αθήνας χωρίς το Μέγαρο. Μέχρι τότε περιμέναμε το Φεστιβάλ Αθηνών για να δούμε τις μεγάλες ορχήστρες και τους σπουδαίους σολίστ και μαέστρους. Χρωστάμε πάρα πολλά στο Μέγαρο και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πόσο διαφορετική θα ήταν η μουσική ζωή στην Αθήνα και γενικότερα στην Ελλάδα».

Χριστόφορος Πετρίδης Βιολονίστας, 16 ετών

«Πρότυπό μου

είναι ο Καβάκος»

«Από πολύ μικρή ηλικία με πήγαιναν οι γονείς μου να παρακολουθήσω συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης σε έργα της ΚΟΘ και της Συμφωνικής Ορχήστρας. Εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ με την 5η Συμφωνία του Beethoven. Μου έκανε εντύπωση η δύναμη της μουσικής, η επιβλητική παρουσία των εγχόρδων, οι έντονες αντιθέσεις που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκεια του έργου. Από μικρή ηλικία επισκέπτομαι το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στο πλαίσιο των Πανελλήνιων Διαγωνισμών που διοργανώνει το μουσικό σωματείο Gina Bachauer και όπως είναι φυσικό πάντα ονειρευόμουν να δώσω ρεσιτάλ στο Μέγαρο (σ.σ.: το ρεσιτάλ του Χ. Πετρίδη προβλήθηκε στις 28-30 Μαρτίου σε live streaming). Πρότυπό μου είναι ο Λεωνίδας Καβάκος. Θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω μαθήματα μαζί του. Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο βιολί παίρνοντας το δίπλωμά μου με άριστα τον Ιούλιο του 2020. Στη συνέχεια θα ήθελα να σπουδάσω στην Αμερική γιατί παρέχει ένα πιο ολοκληρωμένο σύστημα σπουδών και θα ήταν ευχής έργο να με αναλάβει ένας δάσκαλος ο οποίος θα βελτιώσει τις δεξιότητές μου και θα με βοηθήσει να ανεβάσω το μουσικό μου επίπεδο. Το Μέγαρο Μουσικής είναι ένα φωτεινό μονοπάτι για την πνευματική τροφή των Ελλήνων συνδέοντας την τέχνη, την ψυχή και το πνεύμα. Οδηγεί σε μία δημιουργία μέσω της μουσικής και σε ευρύτερο πλαίσιο προάγει τη συνεργασία ανθρώπων άλλων εθνικοτήτων. Ξυπνάει τη φαντασία και διεγείρει τη σκέψη. Δημιουργεί πρότυπα στους νέους καλλιτέχνες και τους δίνει κίνητρο να είναι οι συνεχιστές της κληρονομιάς που έλαβαν από τους προγενέστερους».