Ο Ζυλ, ο Ζιλ και ο… Ι

Την προηγούμενη εβδομάδα, γράφοντας για τα προβλήματα που ανακύπτουν κατά τη μεταφορά ξένων ονομάτων στα ελληνικά, υπαινισσόμουν ότι υπάρχουν περιπτώσεις όπου η απόλυτη απλοποίηση, που ουσιαστικά σημαίνει υιοθέτηση αποκλειστικά της τριάδας ι, ε, ο, παρουσιάζει ορισμένα προβληματάκια, κυρίως σε γαλλικά και γερμανικά, ονόματα. Αλλά και για πιο ειδικές περιπτώσεις μιλώντας, στα  πολωνικά εκείνο το άτιμο το λάμδα δεν προφέρεται, ανατρέποντας ακόμη και τα «στοιχειώδη». Ετσι, δεν υπάρχουν Πιλσούντσκι, Βαλέσα, Τσέσλαβ (Μίλος), Βισλάβα (Σιμπόρσκα), κ.λπ., αλλά Πιουσούντσκι, Βαουέσα, Τσέσουαβ, Βισουάβα. Ασε εκείνη η πόλη που τη μάθαμε στα νιάτα μας Λοτζ αλλά είναι κάτι σαν Ούουτς! Στα σκανδιναβικά πάλι, ο Ολαφ που ξέραμε είναι μάλλον κάτι σαν Ούλαβ, η πόλη Μalmö κάτι ανάμεσα σε Μάλμο και Μάλμε, το Γκέτεμποργκ κάτι σαν Γετεμπόρι. Αλλά και στα γερμανικά, ο Müller δεν είναι σαν τον αγγλοσάξονα Μiller, o Goethe δεν ακούγεται Γκέτε όπως οι γκέτες, ούτε βέβαια ο Jünger «σώζεται» αν αποδοθεί Γίνγκερ.