Από τον Κίτσο στο κιτς

^«Οι Προστάτιδες Δυνάμεις έστειλαν δευτερότριτους. Είναι κι αυτό δείγμα του μητσοτάκειου κύρους, μαζί με το εξώφυλλο του “Spectator” που τον παρουσίασε ημίγυμνο, σαν μουρλοκακομοίρα». Από πού να ξεκινήσει κανείς; Από την πεποιημένη αναφορά στον 19ο αιώνα; Ή από το δάνειο μεταμεσονύχτιου ριάλιτι; Το άρθρο του πρώην υπουργού Νίκου Ξυδάκη με τίτλο «To εθνικό μας kitsch: η Νέα Δημοκρατία του Σαλό» θα μπορούσε να έχει γραφτεί ακόμη και αν δεν υπήρχε η αφορμή: η εναντίωση στις επετειακές εκδηλώσεις εν ονόματι μιας κάποιας ιδεολογίας. Ο ρήτωρ εξέκρινε τοξικότητα τη στιγμή που μιλούσε για κυρίαρχη αισθητική. Ακόμη και αν κάποιος αποδεχόταν το έναυσμα για διάλογο -όπως θέλει το κατσιασμένο πλέον στερεότυπο -, η «θερμοκρασία» παρέπεμπε σε εμφυλιοπολεμική ρητορική. «Αυτή είναι η φτιάξη της εγχώριας Δεξιάς: εθελόδουλη και μεταπρατική. Και kitsch, εκθαμβωτικό, πηχτό, kitsch, πληρωμένο με κρατικό χρήμα. Με τέτοιο στραβό ξύλο είναι φτιαγμένοι οι παρ’ ημίν κοτζαμπάσηδες». Δεν είναι η πρώτη φορά που ξεχειλώνει το αφήγημα της ορμπανοποίησης με ζήλο νεοφώτιστου. Τον Αύγουστο του 2018 υπέγραφε αντιδεξιό μανιφέστο -με τις συνακόλουθες ανιστορικές αιχμές: «Οι πρωθιερείς της διαπλοκής και της χρεοκοπίας λυσσομανούν για την εκδικητική τους Παλινόρθωση. Αρκετοί απ’ αυτούς δεν είναι καν απόγονοι του Δηλιγιάννη και του Γούναρη… Είναι δηλωμένοι εχθροί της δημοκρατίας. Είναι διορισμένα τσιράκια του δικτάτορα Παπαδόπουλου, φανεροί εραστές της απολυταρχίας, συνοδοιπόροι εθνικοσοσιαλιστών».