Οταν συχνά οι διεθνολόγοι εδώ κάνουν λόγο για αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας, συμπεριλαμβάνουν τις παλινωδίες του Ερντογάν, αλλά πάντα με βάση την προκλητική στάση και την ευρύτερη επιδίωξή του να μετατρέψει τη χώρα του σε περιφερειακή δύναμη που θα «παίζει» με όλους τους πόλους.

Στην όλη στάση του, ωστόσο, δεν διαφεύγει εσχάτως και πως βλέπει παντού αντιπάλους, εν δυνάμει πραξικοπήματα, εσωτερικούς εχθρούς. Μια στάση που εδράζεται και στην πολλαπλή εσωτερική κρίση στην οποία εισέρχεται η Τουρκία αλλά και στη συνολική στροφή του που σηματοδοτείται μετά το 2016 και που κορυφώθηκε με την εξόντωση αντιπάλων του, με την αποδόμηση ακόμη και φίλιων δυνάμεων όπως ο Νταβούτογλου και με τη σουλτανικής υφής μεταβολή της ανθρωπογεωγραφίας των δυνάμεων ασφαλείας και τάξης στην Αγκυρα. Ο ίδιος δεν είναι όμως επικίνδυνος μόνο για τη χώρα του. Εξελίσσεται σε παράγοντα αποδυνάμωσης των όποιων θεσμών στη γείτονα αλλά και αποσταθεροποίησης της ευρύτερης περιοχής.

Η αλλαγή πηδαλιουχίας στις ΗΠΑ και η ρευστή φάση στη ΝΑ Μεσόγειο επέτειναν τη στάση του τούρκου προέδρου και εδώ τίθεται μια παγίδα: Η χώρα μας να ξεχάσει πως παραμένει δύναμη σταθερότητας και μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ με συμμαχίες και με κεκτημένο θεσμών και ειρήνης. Να παρασυρθεί κοινώς από μια αναθεωρητική λογική και να μπει σε ατραπούς αντεγκλήσεων την ίδια ώρα που διενεργούνται διερευνητικές ή που συνεχώς υπερτονίζεται από τις μεγάλες δυνάμεις η χρήσιμη θέση μας γεωπολιτικά στην περιοχή. Μην το ξεχνούμε.