Η ανοσία του βλάκα

Θεωρώ ότι η βλακεία είναι μια πολύ έξυπνη κατασκευή. Μη με παρεξηγήσετε. Ούτε παραδοξολογώ, ούτε αστειεύομαι, ούτε ειρωνεύομαι. Εάν ήμουν οπαδός του Δημιουργισμού (αλλά δεν είμαι) θα σας έλεγα ότι η βλακεία είναι το υπέρτατο εφεύρημα του Πανάγαθου, εκεί όπου πραγματικά έβαλε τη σφραγίδα της ασύλληπτης μεγαλοφυΐας Του. Ακόμη όμως κι έτσι, ως ένας άθλιος άθεος με δαρβινικές εμμονές, δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι, και στο πλαίσιο των δικών μου γκρινιάρικων προδιαγραφών, η βλακεία τα βγάζει πέρα μια χαρά. Κανένα πλάσμα δεν είναι επαρκέστερα εξοπλισμένο και προσαρμοσμένο στο περιβάλλον του από τον βλάκα – τον καθαρόαιμο βλάκα, τον ανόθευτο – προκειμένου να επιβιώσει όσο το δυνατόν περισσότερο. Θέλετε και το καλύτερο; Και στην περίπτωση που δεν κατορθώσει να επιβιώσει επί μακρόν (ορισμένες βλακείες, όπως πικρά γνωρίζουμε, έχουν βαρύ τίμημα), ούτε που θα πάρει χαμπάρι τι ακριβώς στερήθηκε. Δεν θα πονέσει, δεν θα παιδευτεί. Διόλου τυχαία έχει συνδυαστεί από αρχαιοτάτων χρόνων η βλακεία με τη μακαριότητα. Εάν υφίστανται ελάχιστοι και κακοτράχαλοι δρόμοι για την επιδίωξη της ευτυχίας, ο δρόμος της βλακείας είναι αναντίρρητα ο πιο φαρδύς και άνετος.