Απαρχή αναδιατάξεων στην Ανατολική Μεσόγειο;

Η επίσκεψη του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη και του υπουργού Εξωτερικών Ν. Δένδια στη Λιβύη – και με την ιδιότητα εκπροσώπων χώρας-μέλους της ΕΕ – απεδείχθη τελικά ένα θετικό βήμα. Αλλά και κάτι πολύ περισσότερο: μπορεί υπό ορισμένες προϋποθέσεις να αποτελέσει την απαρχή ευρύτερων αναδιατάξεων (και επανευθυγραμμίσεων/realignments) διακρατικών σχέσεων και συμπράξεων στην Ανατολική Μεσόγειο. Με την επίσκεψη πρώτα απ’ όλα άνοιξε η διαδικασία για την ομαλοποίηση των σχέσεων των δύο χωρών, Ελλάδας και Λιβύης, οι οποίες είχαν ουσιαστικά διακοπεί το 2011 μετά την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι. Μέχρι τότε η Ελλάδα διατηρούσε ως γνωστόν ιδιαίτερα στενές σχέσεις με τη χώρα αυτή, και μάλιστα στη δεκαετία του 1980 η σχέση Αθήνας – Τρίπολης (Παπανδρέου – Καντάφι) ήταν τόσο θερμή που η Ελλάδα λειτουργούσε συστηματικά στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) ως χώρα-προστάτης της Λιβύης (στις ποικίλες κατηγορίες των Ευρωπαίων για ενθάρρυνση της τρομοκρατίας, κ.ά.). Επίσης από τα μέσα της δεκαετίας του 2000-2010 η Ελλάδα είχε μπει στη διαδικασία με τη Λιβύη για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών, η οποία όμως δεν κατέληξε σε κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα, καθώς οι θέσεις της Λιβύης ήταν κάπως παραπλήσιες με αυτές της Τουρκίας (τα νησιά δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη – ΑΟΖ έστω κι αν η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας – UNCLOS 1982 – λέει το αντίθετο) αλλά και η Ελλάδα είχε επίσης ορισμένες υπερβολικές τοποθετήσεις. Η διαδικασία τερματίστηκε το 2011. Για να προχωρήσει τελικά το νέο καθεστώς της Λιβύης σε υπογραφή μνημονίου οριοθέτησης με την Τουρκία τον Νοέμβριο 2019 κατά παραβίαση της Σύμβασης UNCLOS 1982 και οι σχέσεις των δύο χωρών, Ελλάδας, Λιβύης, να οδηγηθούν σε πλήρη ρήξη.