Δεκαετίες τώρα η ευελιξία αντιμετωπίζεται ως αυτονόητη παράμετρος των εργασιακών σχέσεων και της απασχόλησης. Πρώτα, διαμορφώθηκε μια ολόκληρη φιλολογία για το πώς το μεγαλύτερο πρόβλημα της οικονομίας ήταν η υποτιθέμενη ακαμψία των εργασιακών μορφών, που δέσμευε τις επιχειρήσεις και δεν τους επέτρεπε να κάνουν τις επενδύσεις που θα ήθελαν ή να προσλάβουν τους ανθρώπους που προτιμούσαν. Στη συνέχεια άρχισε να φτιάχνεται ένα θεωρητικό σχήμα που προσπαθούσε να πείσει ότι μόνο μέσα από την αυξημένη εργασιακή ευελιξία θα μπορούσε να υπάρξει αύξηση της παραγωγικότητας και της απασχόλησης. Τέλος, η ευελιξία αναγορεύτηκε σε ένα είδος κατηγορικής προσταγής για τη διαρκή προσαρμογή σε μεταβαλλόμενες συνθήκες.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή