Δύσκολο να δοξαστείς κρυπτόμενος

Ωραίος ο Κώστας Καραμανλής. Ακόμα και για να αιτιολογήσει τις άστοχες πολιτικές του, χρειάζεται έναν πολιτικό από τα αζήτητα για να δημιουργήσει αντιπερισπασμό – να ξαναπεί το χοντροκομμένο παραμύθι της πατριωτικής Δεξιάς για τα Ιμια. Ετσι ήταν πάντα. Ακόμα κι όταν ήταν πρωθυπουργός απέφευγε τις πολιτικές συζητήσεις. Πολύ περισσότερο, απέφευγε τις ιδεολογικές. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι πολιτεύτηκε χωρίς ιδεολογία, κάθε άλλο. Ταυτίστηκε με τον παλαιοκομματισμό, όπως θα μεταγραφόταν σε μια περίοδο ευμάρειας για τους πολίτες, με την οποία επιχείρησε να ταυτίσει την πρωθυπουργική θητεία του. Και όπως κάθε συνεπής παλαιοκομματικός, άνοιξε την κάνουλα των κρατικών παροχών. Η ιδεολογία του, δηλαδή, ήταν ο κρατισμός. Δεν είναι τυχαίο ότι ξεκίνησε την πρωθυπουργική του θητεία προσλαμβάνοντας μεσήλικους αγροφύλακες σε μια δουλειά που δεν χρειαζόταν – και άρα δεν χρειαζόταν να κάνουν τίποτ’ άλλο από το να περιμένουν τη σύνταξη. Ούτε είναι τυχαίο ότι τελείωσε την κυβερνητική θητεία του εσπευσμένα, ώστε η χρεοκοπία να μη σκάσει στα δικά του χέρια.