Ηταν μάλλον έκπληξη η απόφαση του Καραμανλή του νεότερου να σπάσει το χαρακτηριστικό του μοτίβο και να μη σιωπήσει σε όσα του προσήψε ο Κώστας Σημίτης – έστω κι αν χρειάστηκε πέντε μέρες για να εκδώσει τη γραπτή του δήλωση, δίνοντας την εντύπωση πως τον κάλυψε μια τσιτουριδική και μια ρουσοπουλική υπεράσπιση της διακυβέρνησής του. Αυτό που δεν εξέπληξε κανέναν ήταν η αναβίωση της κόντρας που καθόρισε την εγχώρια πολιτική ζωή στην ύστερη Μεταπολίτευση, εκείνης μεταξύ σημιτικών και νεοκαραμανλικών. Για να είμαστε δίκαιοι, δεν πρόκειται για μια απλή σύγκρουση ανάμεσα στους φαν του μεν και του δε – έχουν άλλωστε συμπληρώσει αμφότεροι, τυπικά ή άτυπα, πολλά χρόνια σαν απόστρατοι. Πρόκειται περισσότερο για μια αντιπαράθεση δύο πολιτικών κοσμοθεωριών: αυτής που συνοψίζεται στο περιλάλητο μπλοκάκι και της άλλης τού – για να το πούμε κομψά – δόγματος της απραξίας. Γι’ αυτό ακριβώς δεν ξάφνιασε, βέβαια. Επειδή εδώ και καιρό διαπερνά όλο το κομματικό σύστημα άσχετα από τα σαφώς προσδιορισμένα του όρια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή