Περί αναγνωρισιμότητας…

Σε ένα τηλεοπτικό παιχνίδι την προηγούμενη εβδομάδα η παρουσιάστρια καλούσε τους συμμετέχοντες να βρουν ονόματα πολιτικών. Αυτή περιέγραφε και οι παίκτες έπρεπε να βρουν το όνομα, γνωστών ελλήνων πολιτικών. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Οι νεαρής ηλικίας παίκτες με την καθοδήγηση της παρουσιάστριας, που περιέγραφε την ιδιότητα στην οποία παρέπεμπε το όνομα, κατάφερναν να βρουν την λέξη. Αλλά αυτή δεν τους θύμιζε τίποτα. Δεν αναγνώριζαν το πρόσωπο, παρά το γεγονός ότι έβρισκαν τις λέξεις. Το γεγονός μου φάνηκε παράδοξο. Κάθε μέρα οι πολιτικοί μας δίνουν τον «αγώνα» τους, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, ένας αγώνας δύσκολος και έντονος. Με μεγάλη προσωπική έκθεση. Αλλά κάτι δείχνει να ξεφτίζει σε ό,τι αφορά την αναγνωρισιμότητά τους. Σαν να έχουν χάσει την επαφή τους με την κοινωνία. Να μην ξέρουν πού να τη συναντήσουν. Αν δεν «περνάει» στο κοινό η ταυτότητά τους, πώς να «περάσουν» όσα λένε; Τα επιχειρήματά τους.Το νέο περιβάλλον της επικοινωνίας, τους καταλαβαίνω, είναι πολύπλοκο. Δύσκολο για όλους. Τα δίκτυα επικοινωνίας με τους πολίτες πολλά. Οι «σύμβουλοι» ακόμα περισσότεροι. Αυτοί που υποτίθεται γνωρίζουν το πώς γίνονται πλέον τα πράγματα. Αυτοί που υπόσχονται πολλούς followers και τηλεοπτικές εμφανίσεις, «πρώτο τραπέζι πίστα». Αυτοί που συστήνουν ότι πρέπει περισσότερο να φαίνεται ότι έχει ο πολιτικός πολλούς φίλους, παρά να εξασφαλίζει να έχει ο πολιτικός μια ουσιαστική επαφή με τον πολίτη. Μέρος αυτής της ένδειας του πολιτικού συστήματος καθρεφτίζεται κυρίως στα social media. Εκεί που κυριαρχούν οι συμβουλές των «επαγγελματιών» και των «εξειδικευμένων» συμβούλων. Με στρατευμένους δήθεν εθελοντές και τα περίφημα τρολ που απλά πετούν λάσπη, για λογαριασμό των πολιτικών στους αντιπάλους τους. Μέχρι που είναι δύσκολο να διακρίνεις όχι μόνο τον λόγο αλλά και την ιδιότητα των ανθρώπων που στο όνομά τους κάποιοι επιδίδονται σε λασποπόλεμο.