Εδώ και περίπου έναν χρόνο με στοιχειώνει μία εικόνα. Η φωτογραφία των συγγενών των θυμάτων της Marfin την ημέρα που τοποθετήθηκε η πλακέτα στη μνήμη τους έξω από τα αποκαΐδια της τράπεζας. Ηταν από εκείνες τις φορές που ο φωτογραφικός φακός κατάφερε να αποτυπώσει συμπυκνωμένα συναισθήματα και στάση ζωής. Οι κυρτοί ώμοι των ηλικιωμένων συγγενών τη στιγμή που συνομιλούσαν με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ένα πικρό χαμόγελο και βλέμματα γεμάτα ευγένεια, συστολή και σεβασμό. Είναι οι γονείς εκείνοι που ποτέ δεν είδαν να γίνονται πορείες για τη δολοφονία των παιδιών τους. Ποτέ δεν διοργανώθηκαν για αυτούς συναυλίες, ούτε υψώθηκαν κόκκινα γάντια. Οι ίδιοι ποτέ δεν βγήκαν να καταγγείλουν, να διασπείρουν μίσος, να καλέσουν σε διαδηλώσεις αλληλεγγύης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή