«Να κάνουμε το μέγιστο δυνατό το συντομότερο δυνατό»: αυτό το σύνθημα έχει υιοθετήσει ως πρωθυπουργός της Ιταλίας ο Μάριο Ντράγκι. Γνωρίζει άλλωστε και ο ίδιος πως η θητεία του θα είναι εκτός συγκλονιστικού απροόπτου βραχύβια – ο πρώην διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ήταν η τελευταία εναλλακτική λύση πριν από την προκήρυξη νέων εκλογών στη χώρα, και παρότι απολαμβάνει την υποστήριξη σχεδόν όλων των ιταλικών κομμάτων, η διατήρηση της στήριξης αυτής, από μία τόσο ετερόκλητη, ουσιαστικά αδύνατη συμμαχία, είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που καλείται να κάνει. Στις Βρυξέλλες, όλοι μιλούν για μια παρένθεση σταθερότητας στην Ιταλία – το πόσο καλοδεχούμενη είναι δεν χρειάζεται καν να το επισημάνουν. Οχι μόνο για την αξιοποίηση των 209 δισεκατομμυρίων ευρώ που αναλογούν στη χώρα από το ευρωπαϊκό ταμείο ανάκαμψης και την προώθηση των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων. Αλλά και γιατί η παρουσία του Ντράγκι στην κεφαλή της ιταλικής κυβέρνησης υποστυλώνει και ενισχύει τον γαλλογερμανικό άξονα, σε μία περίοδο που τόσο ο Εμανουέλ Μακρόν όσο και η Ανγκελα Μέρκελ αντιμετωπίζουν ισχυρές πολιτικές αναταράξεις εντός των τειχών.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή