Δημήτρης Κεχαΐδης

Με τον Δημήτρη Κεχαΐδη βρεθήκαμε σε δύσκολες εποχές συνοδοιπόροι στο φοιτητικό κίνημα των ετών 1955 – 1960, εκείνος, πρώην φοιτητής Νομικής, εγώ και ο Ανδρέας Λεντάκης φοιτητές της Φιλοσοφικής. Ετσι ήμασταν οι συνοδοιπόροι της εποχής και των αγώνων της για Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία και οι πρώτοι θεατές της πρώτης, σχεδόν ερασιτεχνικής, παρουσίασης του πρώτου έργου του Κεχαΐδη, του μονόπρακτου «Προάστειον Νέου Φαλήρου». Η παράσταση δόθηκε στη μικρή σκηνή του αμφιθεάτρου του Γαλλικού Ινστιτούτου στην οδό Σίνα, με σκηνοθέτη τον καθηγητή του Γαλλικού Ινστιτούτου, που αργότερα συνέχισε τη θεατρική του καριέρα στο Παρίσι, τον φίλο Σαντορινιό. Ο Σαντορινιός είχε δημιουργήσει μια ομάδα θεατρική με σπουδαστές του Ινστιτούτου, μερικοί από τους οποίους ήταν και σπουδαστές ή και απόφοιτοι δραματικών σχολών. Το έργο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Θέατρο και Κινηματογράφος» που διηύθυνε ο φίλος Γιάννης Μπακογιαννόπουλος, λάτρης του τότε κυρίαρχου «Νέου Κύματος» στον γαλλικό κινηματογράφο και τη γαλλική κουλτούρα. Ηταν παρών στην παράσταση που παίχθηκε λίγες φορές στη σκηνούλα του Ινστιτούτου. Ως εκείνη την εποχή υπήρχε, βέβαια, η επανάσταση στη δραματουργία μας του Καμπανέλλη, ενώ στο θέατρο είχε εισβάλει η γαλλική, κυρίως, δραματουργία από τον Ιονέσκο, η μαρξιστική με τον Μπρεχτ και η βρετανική με τον Πίντερ. Ηδη ο Κουν μας είχε μυήσει και συνέχισε να μας μυεί στον Τένεσι Ουίλιαμς.