Ο διάλογος μεταξύ των δύο πρώην πρωθυπουργών Κ. Σημίτη και Κ. Καραμανλή για το «Ελσίνκι» είναι ιδιαίτερα χρήσιμος, πρώτα απ’ όλα για την ιστορία. Είναι όμως και αποκαλυπτικός κυρίως για το ευαίσθητο σήμερα. Αποτυπώνει από τη μία μεριά μια λογική που οδηγεί στη λύση των ελληνοτουρκικών διαφορών και από την άλλη τις πρακτικές της ακινησίας που οδηγούν στο αδιέξοδο και παρατεταμένη κρίση. Επιβεβαιώνει ειδικότερα τη νοοτροπία της σχολής της ακινησίας, του να μην κάνουμε απολύτως τίποτα για την επίλυση των προβλημάτων με την ψευδαίσθηση ότι «θα έλθουν καλύτερες μέρες» για την Ελλάδα, που όμως δεν έρχονται αλλά εν τω μεταξύ διαβρώνεται, υπονομεύεται η ελληνική κυριαρχία. Το «Ελσίνκι» (αποφάσεις Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Δεκεμβρίου 1999) εκφράζει τη λογική της λύσης. Και αποτέλεσε μια αποφασιστική, ιστορική εξέλιξη για τη μεγιστοποίηση των συμφερόντων του Ελληνισμού. Ας ξεκαθαρίσουμε:

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή