Μια άλλη κατάθλιψη

Υπάρχει μια διαδεδομένη παρεξήγηση όσον αφορά την τηλεόραση, ότι απλά ενημερώνει, διασκεδάζει ή ότι στις καλές της ώρες μπορεί να μορφώνει κιόλας. Εν πάση περιπτώσει, γενικότερα και ειδικότερα, πρόκειται για μια κάποια λύση στα υπαρξιακά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καθένας, αφού θα μπορούσε αν ήθελε παρακολουθώντας την, ακόμη και επί εικοσιτετραώρου βάσεως, να έπαυαν αυτά να τον απασχολούν. Αφού πρόκειται για προβλήματα που όσο οξέα ή λιγότερο δριμέα και αν τα αισθάνεται κανείς, σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να συνειδητοποιηθούν, έστω και αν φαινομενικά μοιάζει να είναι πολλές φορές τα ίδια με των άλλων, με την ανακούφιση που συνιστά το γεγονός ότι κάτι είναι κοινό. Ιδιαίτερα όσον αφορά ηλικιωμένους, αρρώστους σε νοσοκομεία ή στα σπίτια τους και τέλος σχεδόν όλους μας αφού η περίοδος του εγκλεισμού μάς μετέβαλε εκόντες άκοντες σε τηλεορασόπληκτους. Με λίγα λόγια, σε ανθρώπους που εκ των πραγμάτων φαίνεται να μην έχουν άλλη διέξοδο παρά την τηλεόραση, αφού το να διαβάσουν ένα βιβλίο, ή μια εφημερίδα έστω, τις βραδινές μάλιστα ώρες, δεν ενδείκνυται καθώς κάτι τέτοιο θα τους προκαλούσε στη βεβαρημένη ήδη κατάστασή τους μια επιπλέον, αν όχι κατάθλιψη, οπωσδήποτε βασανιστική καταπίεση.