Μία στα δύο εκατομμύρια και κάτι

Οσο πλησιάζει η μέρα του εμβολιασμού μου, έχω καταλήξει σχεδόν καθημερινά να συζητώ με τη μητέρα μου τις ανησυχίες της για την πιθανότητα να λάβω το εμβόλιο της AstraZeneca, δεδομένου ότι ανήκω σε ηλικία που εμφανίστηκαν οι γνωστές ανεπιθύμητες ενέργειες. Είμαστε από αυτούς που παίρνουν κάθε φάρμακο κι εμβόλιο που τους συστήνεται, σε καμιά περίπτωση δεν τη λες επιφυλακτική, κι όμως ξέρω ότι τώρα δεν είναι μόνη. Δεν το συμμερίζομαι. Εχοντας την εμπειρία τής καθημερινής χρήσης φαρμάκων με μια σελίδα αφιερωμένη σε σοβαρές πιθανές παρενέργειες, στη σκέψη και μόνο ότι θα με φέρει πιο κοντά στην παλιά κανονική μου ζωή, θα το κάρφωνα το εμβόλιο στο μπράτσο μου μόνη μου. Είναι άδικο όμως και λάθος να υποβαθμίζεται η ανησυχία, όταν η συσσωρευμένη αγωνία για την επιστροφή στην κανονικότητα, σε συνδυασμό με την υπερπροσφορά πληροφορίας για τις παρενέργειες και τις διαφορετικές οδηγίες των χωρών της ΕΕ, είναι ένα κοκτέιλ ψυχοφθόρο ακόμη και για κατασταλαγμένους. Η απάντηση «εντάξει, ένας στα δυόμισι εκατομμύρια πέθανε», ενώ τεχνικά δεν είναι λάθος, δεν τους πείθει. Γιατί μπαίνουν στη θέση του ενός, γιατί έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την αρχή που επικαλεστήκαμε πολλές φορές όλοι, ότι κάθε ζωή μετράει. Είναι σαφές ότι όσοι παίρνουν αποφάσεις για τη δημόσια υγεία είναι σε δύσκολη θέση.