Τον είχα γνωρίσει από πολύ παλιά: είχε έρθει, σχεδόν πιτσιρικάς, στο «Αντί», όπου δούλεψα πολλά χρόνια, για να γράφει κομμάτια για τον κινηματογράφο. Εγραψε λίγα κι έφυγε. Τον συναντούσα αργότερα για χρόνια στις προβολές και στα φεστιβάλ, είχε γίνει κριτικός κινηματογράφου αρχικά στην «Αυγή», στη συνέχεια στον «Ελεύθερο Τύπο» και τη «Μεσημβρινή». Προσωπικώς, υπερασπιζόμουν έναν κινηματογράφο πιο προσωπικό, πιο καλλιτεχνικό. Εκείνος πάλι, γρήγορα, ζητούσε από το σινεμά διασκέδαση, ψυχαγωγία – ταραχή και τρέλα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή