Σπάνια περίπτωση

«Η δύσκολη απόφαση είναι να είσαι προπονητής στους 14χρονους, την Εθνική Παμπαίδων και την Εθνική Νέων και να καλείσαι μια μέρα πριν από το τουρνουά να κόψεις 14χρονους και 18χρονους που έχουν όνειρα για τη ζωή τους για το μπάσκετ. Αυτό είναι δύσκολο. Αυτό ήταν πολύ εύκολο. Θέλω να ευχαριστήσω τον ανώνυμο κόσμο. Λαμβάνω κάποια μηνύματα και ευχαριστώ τον κόσμο που δεν με ξέρει και μου είπε ένα μπράβο για την απόφασή μου». Τον Γιώργο Λημνιάτη είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε από τότε που 19 ετών άρχισε ουσιαστικά την καριέρα του στον Πανελλήνιο πριν μεταπηδήσει στον Ολυμπιακό όπου ήταν μέλος της μεγάλης ομάδας του Γιάννη Ιωαννίδη όπου και συμμετείχε στα τρία πρώτα συνεχόμενα πρωταθλήματα. Από μικρός δηλαδή είχε μάθει στην… πίεση (νεαρό μέλος σε ομάδα του Ξανθού, κάτι σαν εκπαίδευση στα ΟΥΚ) την οποία τη μετέτρεπε σε ήρεμη δύναμη στο παρκέ. Είκοσι χρόνια μετά το ξεκίνημα, μπήκε στην προπονητική μεταδίδοντας εκεί όσα θετικά είχε μάθει και κρατώντας για τον εαυτό του τα… στραβά. Δεν ήταν τυχαίο ότι οι πιτσιρικάδες (οι πρώτες του προπονητικές εμπειρίες ήταν στις εθνικές ομάδες παμπαίδων και αργότερα των νέων Κ20) τον λάτρεψαν γιατί ενώ ήταν αυστηρός ήταν και δίκαιος και προσπαθούσε πρώτα απ’ όλα να διδάξει γιατί σε αυτές τις τρυφερές ηλικίες ο προπονητής είναι πρώτα παιδαγωγός και μετά κόουτς. Αυτή την περίοδο θυμήθηκε προχθές στην Πάτρα, σε ένα εξαιρετικό παιχνίδι ως χεντ κόουτς της ΑΕΚ, έχοντας στα χέρια του (από πριν) την πρόταση του Μάκη Αγγελόπουλου να μείνει ως το τέλος. Η δουλειά ήταν εύκολη, έχοντας ήδη χάσει η ΑΕΚ πέντε τίτλους πόσο χαμηλότερα θα πήγαινε. Και όμως μέτρησε ο κώδικας τιμής που είχε από πιτσιρικάς ο Γιώργος. «Θέλω να ευχαριστήσω τη διοίκηση και τους παίκτες που στο πρόσωπό μου ήθελαν να αναλάβω την ομάδα. Μερικά πράγματα είναι πιο σημαντικά από τις καριέρες και παρόλο που ο Ηλίας (Παπαθεοδώρου) μου είπε να αναλάβω την ομάδα, από 9 χρόνων που μπήκα στον αθλητισμό και σε ένα ομαδικό άθλημα όπως το μπάσκετ έμαθα τη συνεργασία και την αλληλεγγύη και όταν μια ομάδα πάει κάπου θα πάει μαζί και θα φύγει μαζί. Δεν ξέρω αν θα έχω ποτέ ξανά την ευκαιρία να κοουτσάρω μια ομάδα σαν την ΑΕΚ με αυτούς τους παίκτες. Αλλά ξέρω ότι θα κοιμάμαι τα βράδια. Αυτό ένιωθε η ψυχή μου και αυτό έκανα. Κάποιος μου είχε πει είναι εύκολη απόφαση και αν δεν πάρεις αυτή τη δουλειά δεν κάνεις για πρώτος προπονητής. Εγώ νόμιζα ήταν δύσκολη απόφαση, αλλά την πήρα εύκολα» είπε με σιγουριά αλλά και συγκίνηση για όλο αυτό που έζησε. Για μια ακόμα φορά έβαλε τα ιδανικά του μπροστά από το συμφέρον του.