Η μπατονέτα

Αν πάρουμε υπ’ όψιν μας τα δεδομένα, το παιδί της κυρίας «από το οποίο είναι μητέρα» (sic) είναι σίγουρα λυκειόπαις, άρα πιθανότατα ελεύθερος, συμφώνως τω νόμω, να ψηφίσει, ακόμα και να παντρευτεί χωρίς την ευχή των γονιών του. Παρ’ όλα αυτά, παρ’ όλα αυτά, κυρίες και κύριοι, η θεσσαλονικιά μάνα αισθάνεται ότι έχει ακόμη τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων του, εξού και δεν επιτρέπει στο τέκνον της να κάνει ιατρικές πράξεις χωρίς τη συναίνεσή της. Η ιστορία έχει ήδη πάρει διαστάσεις, ειλικρινά βαριέμαι να σας φορτώσω και με τη δική μου, την οποία είμαι σίγουρη ότι μαντεύετε. Αντ’ αυτού, μου περνάνε από το μυαλό ένα σωρό τρελά πράγματα. Και τι θα πείραζε δηλαδή αν, έτσι για αλλαγή, περνάγαμε από τη νευρωτική «μάνα είναι μόνο μία» στο σπαρτιάτικο μοντέλο της μάνας – γαϊδούρας που ασκούσε τον γιο της στο «ή ταν ή επί τας» προτού να του το πει η ίδια η ζωή και να τον βρει απροετοίμαστο; Αν σε όλο αυτό προσθέσουμε την ωφέλεια από τη σωματική άσκηση, την παιδιόθεν εξοικείωση με το άλλο φύλο σε συνθήκες ισότητας, την ομαδική ζωή, την έκθεση στη φύση και στον ελεύθερο ανταγωνισμό του δικού του και των άλλων, τότε δεν αποκλείεται να καταλήξουμε σε κανένα υβριδικό μοντέλο τύπου Μόγλης sapiens, πράγμα που δεν συμφέρει καμιά  διεισδυτική μητέρα, ούτε ως προς το πρώτο σκέλος του ούτε ως προς το δεύτερο. Φυσικά υπάρχει πάντα το δημοκρατικό αθηναϊκό μοντέλο ανατροφής που ειδικά σ’ αυτήν την πρώιμη Δημοκρατία δεν συμπεριελάμβανε τα κορίτσια, και από μια άποψη ευτυχώς. Αλλιώς θα ‘πρεπε οι γονείς να πάρουν σβάρνα τα γυμναστήρια για να βρουν τον κατάλληλο παιδοτρίβη για τη θυγατέρα τους, ο οποίος θα τη μυούσε σε όσα σήμερα ονομάζουμε αυταρχική συμπεριφορά και γενετήσια προσβολή από θέση ισχύος.