Μπορεί η ηθοποιός Λήδα Πρωτοψάλτη να μιλάει μόνο για τη θεατρική της διαδρομή – μία διαδρομή 70 χρόνων καθώς, σύμφωνα με μια λέξη που δεν χρησιμοποιείται πια, έκανε το ντεμπούτο της στο θέατρο, παιδάκι ακόμα, στα 1952 -, αν όμως συνδυαστεί με όσα αναφέρει, με ιδιαίτερα μάλιστα συγκινητικό τρόπο, για τις οικογενειακές της καταβολές, αισθάνεσαι να αποκτάς μια ζωντανή εντύπωση ενός παρελθόντος 100 χρόνων. Γεγονός που σημαίνει ότι μια σύναξη πέντε-έξι εξομολογούμενων ανθρώπων με έναν ήσυχο και εχέμυθο τρόπο – με την προϋπόθεση βέβαια ότι έχουν συμμετάσχει ενεργά στο καλλιτεχνικό και το κοινωνικό γίγνεσθαι – αρκεί για να μας δώσει μια έστω και μερική εικόνα της ιστορίας αυτής καθαυτής. «Σιγά σιγά μυθιστορίζεσαι» λέει ένας στίχος της Κικής Δημουλά και αδυνατείς να μην τον δεις ως πρόγονο μιας ευχής όπως την είχε διατυπώσει κάποτε ο Διονύσιος Σαββόπουλος λέγοντας «Καλό παρελθόν». Ενα παρελθόν που με τη γονιμότητά του, όπως στην περίπτωση της Λήδας Πρωτοψάλτη, προετοιμάζει και τη μελλοντική του ανθοφορία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή