«Οι ποιητές είναι οι προφήτες της εποχής μας»

Σε ένα δοκίμιό του ο Γκρέιαμ Γκριν γράφει πως «ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την πίστη σε κάτι ανώλεθρο», σε κάτι δηλαδή που δεν καταστρέφεται, δεν χάνεται, δεν πεθαίνει. Θεωρείτε τη σκέψη αυτή ακραιφνώς μεταφυσική ή μια σκέψη που έχει αντίκρισμα στα πράγματα;

Υπάρχουν πολλών ειδών πίστεις. Αλλες εσχατολογικές ή και χιλιαστικές, άλλες πιο εγκόσμιες και γήινες. Σημασία έχει αν η πίστη συγκροτεί μια ελπίδα. Κι αυτή, αν ταυτίζεται με έναν σκοπό. Αν δηλαδή η ελπίδα προοικονομεί τη δυνατότητα για την αλλαγή της ζωής του ανθρώπου και του κόσμου. Το γνωστό σύνθημα του Μάη «Είμαι ρεαλιστής, διεκδικώ το αδύνατο» παραπέμπει σ’ αυτή τη δυνατότητα, χωρίς την οποία ο άνθρωπος παραιτείται από τη δημοκρατική αξίωση να αναζητεί εναλλακτικές πολιτικές και να μη συμφιλιώνεται με το συντηρητικό δόγμα ότι «το παρόν είναι αιώνιο». Η μονοδιάστατη σκέψη, το στράγγισμα της πολιτικής από το συναίσθημα, το νεοσυντηρητικό δόγμα ΤΙΝΑ («there is no alternative») διογκώνουν τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες και θρέφουν την απελπισία, δηλαδή λειτουργούν ως μήτρα πολιτικής αδιαφορίας ή και αντιπολιτικών συμπεριφορών, όπου στα θολά νερά ψαρεύει η Ακροδεξιά. Η ελπίδα, έλλογη αλλά και συναισθηματική, είναι ακόμα πιο αναγκαία, σήμερα που η πανδημία ανέδειξε τα έσχατα όρια μιας καταστροφικής ανάπτυξης. Συνεπώς, η πίστη, με την έννοια της ελπίδας για την αλλαγή του κόσμου, δεν συνιστά μια απόμακρη μεταφυσική αλλά μια εξαιρετική, άμεση, ηθική και πολιτική ανάγκη.