Από την αγέλη στο άτομο

Βλέποντας, όπως όλοι μας, τις εικόνες με τις συναθροίσεις εκατοντάδων συμπολιτών μας σε πλατείες και πεζοδρόμια με έναν καφέ στο χέρι σε αυτές τις οδυνηρές εποχές της πανδημίας, προσπάθησα συχνά να εξηγήσω αυτές τις εκδηλώσεις. Εθισμένος αυτονόητα από την επαφή μου, χρόνια πολλά, επαγγελματικά με το θέατρο, γνωρίζω, όπως όλοι άλλωστε οι εκάστοτε θεατές, πως η θεατρική πράξη συχνότατα καταφεύγει σε δύο ειδών μονολόγους: ένας ήρωας μονολογεί απευθυνόμενος σε έναν, περισσότερους ή και πλήθος ακροατών ή και συνομιλητών, ή μονολογεί εκφράζοντας τις απορίες ή τα πάθη ή τους φόβους του κατ’ ιδίαν. Αλλά στο θέατρο αυτό το «κατ’ ιδίαν» γίνεται φωναχτά, ώστε το κοινό να αντιληφθεί τους προβληματισμούς ή τα σχέδια του ήρωα. Ο θεατής σ’ αυτή την περίπτωση πρέπει να αντιληφθεί πως γίνεται προνομιακός ακροατής μιας τελείως προσωπικής και μονήρους προβληματικής των αδιεξόδων ή των προοπτικών ή και μυστικών προθέσεων του ήρωα.