Η Μεσόγειος είχε και έχει πολλά ονόματα: η «Θάλασσά μας» (Mare Nostrum) για τους Ρωμαίους, η «Λευκή Θάλασσα» (Akdeniz) για τους Τούρκους, η «Μεγάλη Θάλασσα» (Yam gadol) για τους Εβραίους, η «Μεσαία Θάλασσα» (Mittelmeer) για τους Γερμανούς. Σύγχρονοι συγγραφείς έχουν προσθέσει κι άλλες ονομασίες όπως η «Εσωτερική Θάλασσα», η «Περίκλειστη Θάλασσα», η «Φιλική Θάλασσα», η «Πιστή Θάλασσα» των πολλών θρησκειών κ.ά. O Henry Laurens σημειώνει σε ένα από τα κεφάλαια του βιβλίου «Η Μεσόγειος σε αναζήτηση του εαυτού της» (εκδ. Μελάνι, μτφ. Παναγιώτης Βογιατζής) ότι το 1832 ο Michel Chevalier θεωρούσε αυτήν τη θάλασσα ταυτόχρονα χώρο και ιδέα («Μεσογειακό σύστημα»), ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα η Μεσόγειος επινοείται για να περιγράψει έναν συγκεκριμένο χώρο, την υδάτινη έκταση ανάμεσα στις ευρωπαϊκές ακτές, τις βορειοαφρικανικές και τις ασιατικές.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή