Ο Σεφ και το καφεζυθεστιατόριον

Οι θεατές συναρπάζονται, αν και δεν έχουν ιδέα για το «περιεχόμενο» της εκπομπής. Το φαγητό. Η μαγειρική ικανότητα περιγράφεται τηλεοπτικά, δεν τη βιώνουν οι θεατές. Υποθέτουν. Από τις κρίσεις των κριτών, τους μονολόγους των διαγωνιζομένων. Οι θεατές αγνοούν, όμως καθηλώνονται. Ακόμη και οι ειδησεογραφικές ιστοσελίδες αφιερώνουν στο παιχνίδι μεγάλα κείμενα με περιγραφή, πρόβλεψη, είδηση. Μια εσω-επικοινωνιακή ζωή αναπτύσσεται. Προφανώς η σκηνοθεσία έχει πετύχει. Δραματικός ρυθμός, διανομή ρόλων, οργάνωση μικρών ιστοριών θρίλερ, δημιουργία success story. Ο θεατής δεν γεύεται, βλέπει όμως χαρακτήρες, παγίδες, συνωμοσίες, συμπεριφορές. Αντιπαθεί κάποιους παίκτες, μισεί άλλους, λατρεύει ορισμένους. Στο τιμ των διαγωνιζομένων περιλαμβάνονται μεθοδικοί, που προσπαθούν να μη γίνουν απειλητικοί (ώστε να μη δημιουργήσουν συσπειρώσεις εναντίον τους), τάχα μου είναι δέσμιοι της αδεξιότητας, της ατέλειάς τους – προσπαθούν να πείσουν ότι κανείς δεν κινδυνεύει από αυτούς. Ομως έτσι, προχωρούν, νικούν στις αναμετρήσεις, εξόχως μεθοδικοί. Υπάρχουν οι ορμητικοί που έχουν βεβαιότητα (το πιθανότερο είναι να συντριβούν λόγω της αυτοπεποίθησης και της απρονοησίας τους – αφήνουν ένα κόκκαλο, ξεχνούν ή μπουρδουκλώνονται). Πρόκειται για ευφυείς, που όμως θέλουν οπωσδήποτε συνεργάτη να τους διορθώνει. Εχουν την ιδέα, χάνονται στη λεπτομέρεια – την οποία εκ φύσεως, άλλωστε, περιφρονούν. Υπάρχουν οι εγωιστές, οι αυθάδεις, οι μοναχικοί, οι ευγενείς, οι μπρουτάλ, οι παμπόνηροι, οι στρατηγικοί.