«Eγραψα θέατρο για να εκθέσω τα λερωμένα της σκληρής Ελλάδας»

Μια επίσης ακριβής καταγραφή της νεότερης νεοελληνικής ιστορίας μπορεί να γίνει αν κάποιος ανατρέξει με προσοχή στα θεατρικά έργα των τελευταίων χρόνων. Αν πιάσουμε το νήμα μετά τον Καμπανέλλη ή τους μεγάλους δραματουργούς που ξεκίνησαν λίγο ύστερα από εκείνον υπό τον Κουν (Λούλα Αναγνωστάκη, Διαλεγμένος, Σκούρτης, Μουρσελάς κ.λπ.), μία ακόμη γενιά έπειτα από αυτούς είναι αυτή που διαμορφώθηκε στη Μεταπολίτευση. Ο Παναγιώτης Μέντης για χρόνια ήταν ηθοποιός με μεγάλες συνεργασίες και εργατοώρες. Σήμερα πια, όμως, κατατάσσεται στους σημαντικότερους έλληνες θεατρικούς συγγραφείς με είκοσι έργα που συνοψίζονται στις εκδόσεις Αιγόκερως, με επιπλέον κείμενα για άλλες πολλές παραστάσεις (φέτος θα ταξιδέψει η παράσταση, σε κείμενά του, για τη ρεμπέτισσα Ρόζα Εσκενάζυ με την Κατερίνα Τσιρίδου) αλλά και με βραβεία. Το βασικότερο ωστόσο για τον αθόρυβο μα ουσιαστικό Μέντη είναι πως έχει φτιάξει τη δική του διακριτή γραμμή στη γραφή, ένα είδος κοινωνικού ρεαλισμού, ανατομίας της χώρας από τη μεριά των ταπεινών. Εχει επαναβαπτίσει την ταλαιπωρημένη έννοια της λαϊκότητας με σύγχρονα στοιχεία. Η πειραιώτικη καταγωγή του και οι εικόνες του ’60 που αφομοίωσε ίσως είναι το κλειδί. Για όλα αυτά και άλλα τόσα, του δίνουμε σήμερα την «4η Εντολή».