Τα απομεινάρια μιας νύχτας

Είμαστε ό,τι αφήνουμε πίσω μας. Δεν ξέρω ποιος το έχει πει ή αν το έχει πει κάποιος, πάντως ισχύει απόλυτα. Η «ταυτότητά» μας, ένα είδος δαχτυλικού αποτυπώματος, καταγράφεται στο πέρασμά μας από κάπου. Από «παραλίες σκουπιδοτόπων», από ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα, από επιβατικά μέσα, από δημόσια θεάματα, από σπίτια φίλων. Είμαστε οι δεκάδες σβησμένες στην άμμο γόπες, οι δυσανάλογες φθορές μετά από ακόμη και ολιγοήμερη διαμονή σε ένα κατάλυμα, τα πλαστικά μπουκάλια και ποτήρια κάτω από τα καθίσματα κινηματογράφων, τα δεκάδες κιλά τσίχλας και τα αποτσίγαρα που μαζεύουν κάθε χρόνο από τα μάρμαρα του αρχαίου Θεάτρου της Επιδαύρου, οι τρίχες μας στα μπάνια των σπιτιών που επισκεπτόμαστε, οι πατημασιές με τα χοντροπάπουτσά μας σε παρτέρια, τα κακά του σκύλου μας που δεν μαζέψαμε στη βόλτα του, τα πεταμένα προφυλακτικά στα αλσύλλια. Με λίγα λόγια, είμαστε τα σκουπίδια μας. Που μερικές φορές, μας κάνει να φαινόμαστε πιο «σκουπίδια»  από τα ίδια.