Ο Κώστας Μουρσελάς είναι μια προσωπικότητα της πνευματικής μας ζωής από εκείνες που, χωρίς φανφάρες, χωρίς εκκωφαντική παρουσία στους δημόσιους άμβωνες, κατέγραψε με ευθύτητα, χωρίς παρωπίδες, τα πάθη και τα λάθη της μεταπολεμικής Ελλάδος, έχοντας προσωπικές, συχνά επώδυνες, εμπειρίες, κυρίως από την εμφύλια τραυματική πληγή. Νομικός και υπάλληλος του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους απολύθηκε από το καθεστώς των συνταγματαρχών. Εχοντας συσσωρεύσει πίκρες, συντροφικά μαχαιρώματα, δημόσιες αμαρτίες, κρατική καφρίλα, γύρω στα 40 εισβάλλει ως νέα ματιά πάνω στην Ιστορία και το τραυματικό παρόν (1970) και μέσα σε τριάντα χρόνια καταθέτει ένα πλούσιο έργο από τα πιο διεισδυτικά στην ελληνική, χαίνουσα πολιτική, κοινωνική, αλλά και ηθική ζωή. Ανήκει, ως θεατρικός συγγραφέας, σε εκείνη τη γόνιμη γενιά και ομάδα μετά τον Καμπανέλλη, με την οποία κι εγώ ως κριτικός συμπορεύτηκα από το 1971 έως σήμερα, γι’ αυτό και συντονίστηκαν οι ματιές μας στις ίδιες πληγές και είχαν τις ίδιες ψευδαισθήσεις για αλλαγή των συνθηκών, των ιδεών και των ηθών.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή