Λίγο πριν από όσα έγιναν κατά την επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια στην Αγκυρα, μία άλλη συζήτηση είχε αρχίσει από τον χαρακτηρισμό του Ντράγκι για τον Ερντογάν: δικτάτορας. Και έδειξε πόσο χαμηλά έχουν πέσει τα κριτήρια με τα οποία σκέπτονται αρκετοί στην Ευρώπη του 21ου αιώνα. Πόσο νερό έχουν βάλει στο κρασί της Δημοκρατίας. Τόσο που πνίγεται και δεν το καταλαβαίνουν. Ποιο είναι το επιχείρημα όσων ενοχλήθηκαν από τον χαρακτηρισμό; Οτι ο Ερντογάν έχει εκλεγεί. Δηλαδή, ότι υπάρχει ένα «καταστατικό» σημείο στην εξουσία του που τον καλύπτει τόσο ώστε οτιδήποτε κάνει μετά να είναι αποδεκτό στο πλαίσιο του δημοκρατικού πολιτεύματος. Προτού λοιπόν δει κανείς αν ο Ερντογάν είναι δικτάτορας, ας δει κάτι άλλο: ποιοι δεν είναι δικτάτορες με αυτό το κριτήριο. Ποιοι δηλαδή έχουν την κάλυψη της δημοκρατικής νομιμοποίησης στο σημείο εκκίνησής τους στην εξουσία – αφού περί αυτού συζητάμε. Και δεν χρειάζεται να πάει κανείς πολύ μακριά: δύο παραδείγματα είναι αρκετά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή