Στη δημόσια συζήτηση που έχει ξεκινήσει για την επόμενη μέρα μετά την πανδημία, υπάρχει ο συνήθης διχασμός. Κάποιοι φαντάζονται ένα κράτος «πατερούλη» που καταστρώνει δήθεν αναπτυξιακά σχέδια διασώζοντας τους πάντες στο όνομα της δήθεν κοινωνικής ηρεμίας. Κάποιοι άλλοι φαντάζονται ένα κράτος που δίνει όλα τα απαραίτητα εργαλεία για να σωθούν όσοι μπορούν να σωθούν. Δυο διαφορετικοί κόσμοι. Οι νοσταλγοί του Οργανισμού Προβληματικών Επιχειρήσεων της δεκαετίας του ’80, των κρατικοποιήσεων της δεκαετίας του ’70 και άλλων συναφών μηχανισμών «διασώσεων» ελπίζουν να πάρουν το πάνω χέρι. «Ονειρεύονται» κρατικοποιήσεις τραπεζών, με στόχο την προστασία του κοινωνικού συμφέροντος, «δίχτυα προστασίας» των θέσεων εργασίας και άλλες παρωχημένες ιδεολογίες. Μόνο για την περίφημη «παραγωγική ανασυγκρότηση» δεν έχουμε ακούσει ακόμα, για να μυρίσει ακόμα περισσότερο ναφθαλίνη. Δεν το λένε ξεκάθαρα, αλλά οραματίζονται έναν μηχανισμό ή πολλούς μηχανισμούς, που θα κόβει επιταγές από το Ταμείο Ανάκαμψης προς όφελος του «κόσμου». Οσο αυθαίρετο και αν είναι αυτό το ιδεολόγημα, ξέρουν ότι πιάνει στους πολλούς. Δημιουργείται η φουρνιά των επόμενων κινημάτων «δεν πληρώνω», των νέων δυσαρεστημένων. Τους έχουν παραπλανήσει αρχικά ότι έρχονται πολλά λεφτά και τους έχουν πει ότι έχετε λαμβάνειν όλοι. Τώρα τους λένε «να δείτε που δεν θα πάρετε τίποτα», γιατί το «σύστημα» θα τα μοιράσει στους «δικούς του». Απλό και κατανοητό ως αφήγημα. Δημιουργεί νέες πλατείες «κινημάτων». Εκλέγει μέχρι και κυβερνήσεις.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή