«Δώστε στη διπλωματία μια ευκαιρία…»

Δεν υπάρχει απολύτως κανένα πρόβλημα με τη δημόσια διατύπωση των θέσεων εξωτερικής πολιτικής. Αντίθετα σε μία δημοκρατία επιβάλλεται. Τα ερωτηματικά εγείρονται με τον τρόπο διεξαγωγής του διπλωματικού διαλόγου και διαπραγμάτευσης για την οποία θα πρέπει να αποφεύγεται η «διπλωματία του μεγαφώνου». Η τελευταία έχει κατακριθεί τόσο στην ακαδημαϊκή βιβλιογραφία όσο και στη διπλωματική πρακτική ως αδιέξοδη και δυνητικά ζημιογόνος. Αν και μπορεί ενίοτε να λειτουργήσει ως ψυχοθεραπεία για τα θυμικά τραύματα ενός κοινωνικού σώματος ενώ προσφέρει και άφθονα χειροκροτήματα. Οταν πριν από λίγα χρόνια σε μια επίσκεψή μου στην Ουάσιγκτον, στο Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών (CSIS) ρώτησα τον Ζ. Μπρεζίνσκι, αυτό το μεγάλο τέρας της διπλωματίας, ποια συμβουλή θα έδινε για την καλύτερη άσκηση της εξωτερικής πολιτικής, η απάντησή του ήταν «πρώτα απ’ όλα η αποφυγή της διπλωματίας του μεγαφώνου – megaphone diplomacy. Η διπλωματική διαπραγμάτευση δεν είναι reality show».