Πριν από 20 χρόνια…

Εχει ειπωθεί πολλές φορές πως το ποδόσφαιρο αντιγράφει το μπάσκετ. ‘Η αλλιώς παίρνει ιδέες. Αρέσει ή όχι, αυτή είναι η αλήθεια. Σε κανονισμούς. Επιπλέον διαιτητές. Επιρροή της τεχνολογίας. Format των διοργανώσεων. Τώρα, σχεδόν 20 χρόνια μετά είμαστε ενώπιον μιας βαθιάς ποδοσφαιρικής κρίσης, όμοιας με αυτή που γνώρισε το μπάσκετ το 2000. Τι συνέβη τότε; Μπήκαν μπροστά ορισμένες ισχυρές ομάδες, βρήκαν τον Μπερτομέου που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν άγνωστος στον χώρο και απλά εκπροσωπούσε κάποιες εταιρείες και έκαναν την επανάστασή τους! Εφτιαξαν δική τους διοργάνωση, η FIBA αρκέστηκε στην ταυτόχρονη δημιουργία της Σουπρολίγκας και την επόμενη σεζόν η Ευρώπη είχε δύο πρωταθλητές. Τραγελαφικά πράγματα, καθόσον οι μεν κορόιδευαν τους δε και ουδείς αναγνώριζε τον άλλον ως αληθινό πρωταθλητή Ευρώπης. Πώς καταλήξαμε; Στην επανένωση, σε έναν ιστορικό συμβιβασμό, αλλά σταδιακά στη γιγάντωση της Ευρωλίγκας που έχει γίνει μια διοργάνωση χλιδάτη, που όλοι θέλουν να την παρακολουθούν, συνωστίζονται οι καλύτεροι παίκτες και προπονητές, τα πλέον βαριά χαρτιά του μπάσκετ και είναι ένα οικοδόμημα που δύσκολα δέχεται τραντάγματα. Το Τσάμπιονς Λιγκ της FIBA μοιάζει απλά με παρηγοριά στον άρρωστο και αποτελεί σαφώς μια υποδεέστερη διοργάνωση. Χωρίς κέρδη, δίχως λάμψη, με ελάχιστη αίγλη. Αν έχει κι από αυτή…