Οι σοσιαλδημοκράτες οικονομολόγοι δεν κουράζονται να το επαναλαμβάνουν: οι μεγάλες δημόσιες επενδύσεις είναι αναγκαίες όχι μόνο γιατί δημιουργούν υποδομές και θέσεις εργασίας, αλλά κι επειδή προκαλούν παράλληλα ένα κύμα ιδιωτικών επενδύσεων γύρω τους – συμβάλλοντας έτσι στην πολυπόθητη ανάπτυξη. Το παράδειγμα που αναφέρει συχνά ένας πρώην κεντροαριστερός τσάρος της ελληνικής οικονομίας είναι εκείνο του εκσυγχρονισμού του λιμανιού σε ένα νησί για να εξηγήσει την ευεργετική τους επίδραση μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Οταν το κράτος φροντίσει τα πλοία να το προσεγγίζουν χωρίς προβλήματα, οι ιδιώτες θα ρίξουν εκεί χρήμα προκειμένου να αναπτυχθούν οι σχετικοί με τον τουρισμό κλάδοι. Αρα, η προσέλκυση επισκεπτών καθίσταται ευκολότερη κι έτσι η τοπική οικονομία ανθεί.
Κάτι ανάλογο μπορεί να συμβεί, σε μεγαλύτερη φυσικά κλίμακα, στην πρωτεύουσα χάρη σε έξι έργα ανάπλασης που έχει ήδη εξαγγείλει η κυβέρνηση – τη δημιουργία του κυβερνητικού πάρκου στην πρώην ΠΥΡΚΑΛ, την ανάπλαση του παραλιακού μετώπου, τη μεταμόρφωση του Βοτανικού/Ελαιώνα, την επισκευή και αναβάθμιση του ΟΑΚΑ, την αξιοποίηση του κτήματος στο Τατόι και την αποκατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος της Πάρνηθας -, τα περισσότερα από τα οποία περιλαμβάνονται στο σχέδιο «Ελλάδα 2.0».
Η ανάγκη αυτά να ξεκινήσουν και να ολοκληρωθούν το συντομότερο δυνατό είναι προφανής. Υστερα από τόσα χρόνια κρίσης η ελληνική οικονομία χρειάζεται μια ώθηση προκειμένου να ξεφύγει από το υφεσιακό σπιράλ. Κι όλα τους υπόσχονται να την προσφέρουν, αφού αλλάζουν τον χάρτη των περιοχών όπου γίνονται. Αν μάλιστα το πείραμα πετύχει ξεπερνώντας τις συνήθεις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, θα έχει αποδειχθεί ότι η χώρα έχει τη δυνατότητα να αξιοποιήσει τα ευρωπαϊκά κονδύλια προς όφελός της. Και θα ανοίξει ο δρόμος για νέα μεγάλα έργα σε κάθε γωνιά της.